شهادت حضرت جواد (ع)

نانجيبان ؛ همه در دور و بَرَش  خنديدند

بال  و  پَر ميزد  و  بر  چَشمِ  تَرش  خنديدند

آب  را  رويِ  زمين  ريخت  و  بر تشنگي اَش ...

آن  كنيزان  ، پابهپايِ  همسرش  خنديدند

مُجتبايي  شده  امّا  كِي  ؟ دگر  در  بَرِ  او ...

به  زمين  اُفتادنِ  "  تاجِ  سرش "  خنديدند !

اكبرِ  امامْرضا، بود  به  يادِ  اكبري ...

كه  همه  دورِ  تنِ  مختصرش !  خنديدند

آب  شد  بهانه  تا ياد  كُنَد  ز  اصغري ...

كه  همه  به  حالِ  زارِ  مادرش  خنديدند !

زيرِ  سايهي  كبوترها  فقط  او  گريه  كرد ...

به  حسيني  كه  همه  به  خواهرش  خنديدند !

بينِ  آن  هلهلهها،  بود  به  يادِ  دختري ...

كه  اراذل  ، به سرِ بي معجرش ، خنديدند !