غديريه

مستِ مستم از مِیِ خُمِّ غدیر

بر لبم زمزمه ى نعمَ الأمير

دل­ به دریا می­ زنم ؛ با ذکرِهو ...

می خورَم با یک نَفَس مِی تا گلو

رقصِ مستی می­ کُنَم بی­ واهمه ...

چون شده حیدر ، امامِ فاطمه

در دلم سیمایِ دلبر می­ کِشَم

تا فَراسویِ جُنون پَر می­ کِشَم

می­ زَنَم نعره به آوایِ جَـلی :

مَنصَبَت بادا مبارک ، یاعلی

مست و درویش و قَلَندَر پیشه­ اَم

افتخارم بَس که حیــدر پیشه­ اَم

باده ­نـــوشِ بادۀ آگــاهی­ اَم

تا نفس دارم ، علی­ اللّــهی­ اَم

سجده بر محرابِ ابرو می کُنَم

سویِ درگاهِ علی ، رو می کُنَم

همچو مجنون قصدِ لیلا می کُنَم

چون گـــدا او را تمنّا می کُنَم

با زبانِ عاشقی ، می­ خوانَمَش

با همهْ نالایقی ، می­ خوانَمَش

گویَم ای معنــایِ مِفتاحُ­ الفَرَج

یاعلی ای صاحِبِ شمشیرِ کَج

یاعلی ای سوز و سازِ فاطمه

ای عبایَت جانمـــازِ فاطمه

ای سر زُلفِ تو صَد حَبلُ­ المَتین

قبـلۀ قبـله ، خـداونـدِ زَمیـن

رمزِ دین و همۀ ایمان تویی

شَک ندارم ، همۀ قرآن تویی

شاهکارِ خالقِ دُنیا تویی

جانشینِ خَتمُ­ الانبیاء تویی

جانِ زهرا ؛ فارغ از هستَم نَما

بر درِ میخــانه پابَستَــم نَمـا

حضرتِ خورشید ، ای ابرِ بهار

بر کویرِ قلبِ من قَدری بِبار

در غدیرَت ، نینوایی کُن مرا

( اربعين ، كرببلايى كُن مرا )

كُن عنايتى كه بيمارَت شوم

ساكنِ كوىِ علمدارَت شوم

خرجِ اشك و شور و شينم را بِده

اذنِ روضه ى حسينم را بِده