شهادت امام جواد (ع)

قمرِ شمسُ الشموسِ عالمی ... 

که خدا جودِ خودش را به تو داد

از همان کودکی ام بسته شده ...

بندِ قلبم گوشۀ بابُ الجواد

هر زمان گره به کارم میخورَد ...

میشوم دست به دامانِ شما

ای جوانمرگِ علی موسی الرضا ...

جان فدایِ لبِ عطشانِ شما

با شرارِ کینه هایِ همسرَت ...

باز ، داغِ مجتبی تکرار شد

با کنایه گویم ای آقایِ من ...

هرچه شد بینِ در و دیوار شد

وارثِ حَسن شدی ولی دگر ...

تیرباران نشده پیکرِ تو

بینِ کوچه در برِ چَشمانِ تو ...

نشده نقشِ زمین ، مادرِ تو

اکبرِ امام رضا هستی ولی ...

ارباً اربا نشده بال و پرَت

بود رویِ بامِ خانه ، لااقل ...

سایۀ کبوتران ، رویِ سرَت

بینِ حُجره دست و پا میزدی و ...

رفت تا اوجِ فلک افسوسِ تو

جایِ شکر است که بینِ هلهله ...

صحبتی نبوده از ناموسِ تو !

خسته از زخمِ زبان هستی ولی ...

غارتِ معجر ، تو را پیر نکرد

تازیانه ، کعبِ نی ، شلاق ها ...

به لباسِ دختری ، گیر نکرد !

شکرُلله که حرامی زاده ای ...

پیرهن و انگشترِ تو را نـبُرد

پنجۀ نامحرمانِ بی حیا ...

به سَرِ گیسویِ ناموسَت نخورد

شکرُلله که نداشتی دختری ...

که بگیرد دستِ خود بر پهلو !

شکرُلله که نداشتی خواهری ...

که رَوَد به شب نشینیِّ عدو !

*******