انتقادی از دین خودمان

دین نگفته که ز خونِ شهدا وام بگیر

دین کجا گفته ز نامِ کربلا، وام بگیر

دینِ تسبیح‌و مناجات و محاسن،دین‌ نیست

به خداوند قسم، پیروِ دین، خودبین نیست

دین کجا گفته که همسایه ی خود را ول کن

دین کجا گفته که دل را ز خدا غافل کن

دین کجا گفته که چون کبک ببَر سر در برف

دین کجا گفته فقط مغلطه باشد در حرف

دین کجا گفته جوابِ سخن حق، تیر است

دین کجا گفته که بیچاره شدن، تقدیر است

دین نگفته که ببر آبروی مومن را

دین نوشته که بخر آبروی مومن را

ما مسلمانِ دروغیم ؛ مسلمانِ فریب

دینِ ما خورده گِره به زلفِ ایمانِ فریب

پاره کن رشته ی تسبیح و مرنجان دین را

اینهمه کِش نده این مدّ «و لا الضاّلین» را

چه نمازی ست که یک ذرّه خدایی نشده

از چه رو مرامِ ما کرب و بلایی نشده

کاش از عشق بمیریم ولی فکر کنیم

کاش یک لحظه به رفتار علی فکر کنیم

کاش در دینِ گوارایِ خود اندیشه کنیم

کاش در مَسلکِ آقایِ خود اندیشه کنیم

کاش در عمل، مدافعِ ولایت باشیم

کاش در باطنِمان یادِ شهادت باشیم

کاش حرف و عملِ ما کربلایی بشود

منصب و پُست و مقامِ ما خدایی بشود