شهادت كريم اهلبيت

امام حسن مجتبىٰ (ع):

أيهاالكريم ؛ اي آقايِ ما

اوّلين بي حرمِ آلِ عبا

سفره دارِ سبزپوشِ فاطمه

نمكِ پنجره فولادِ رضا

هر چه در چنته ي اين دنيا بُوَد ...

همه باشد از خزانه ي شما

صُلحِ تو طلوعِ نهضتِ حسين ...

تربتِ تو دارد عطرِ كربلا

از همه تو مادري تري ؛ حسن

از همه غريب تري ؛ يا مجتبي

پاره هايِ جگرِ صد پاره ات ...

ميدهد نشانيِ آن كوچه را

از كدامين روضه ات لب تر كنم ...

كه نباشد روضه ات يكي دو تا

هم ؛ صدا شدي مذلَّ المسلمين

هم تو را بيچاره كرده طعنه ها

هم ، تو در خانه ي خود بودي غريب

هم تو در مسجد شنيدي ناسزا

تيرباران شدنِ پيكرِ تو ...

يادِ قاسم داده راهِ كربلا !

از همان كوچه كه مادر را زدند ...

خواهرت را ديده چشمِ بي حيا

مادرت افتاد بر زمين و بعد ...

آن سه ساله ماندْ زيرِ دست و پا